Baruch (Bento, Benedictus) Spinoza (1632 - 1677) był holenderskim filozofem portugalsko-żydowskiego pochodzenia. Zdobył uznanie jako jeden z największych egzystencjalistów w filozofii XVII wieku, głównie za sprawą "Etyki", w której zaprzecza dualizmowi duch-ciało, pochodzącej od Descartesa.
Zdaniem Spinozy rzeczy są zwyczajnie kombinacjami jakości w obrębie pewnej przestrzeni. Tak jak rumieniec jest tylko zbiegem jakości na części twarzy, osoba jest zbiegiem jakości w obszarze materii. Jesteśmy więc tymczasowi, jako że jesteśmy tylko wariantami tej samej, jedynej substancji. Zdaniem Descartesa termin subtancja używany być powinien zarówno w odniesieniu do Boga, jak i materii stworzonej. Spinoza podważa to założenie, twierdząc, że boska i ziemska, stworzona materia są różne. Na przykład skończone umysły nie są same w sobie substancjami, ale raczej stanem myślącej materii. Spinoza zgadza się jednak z Descartesem w tym, że Bóg jest przyczyną wszystkiego. Mimo to Bóg u Spinozy nie posiada woli ani osobowości. Spinoza nie uważa go za przyczynę materialnego dzieła stworzenia, za początek wszeświata z pochodzący zewnątrz i działający poprzez akt woli, ale raczej za źródło, z którego wszechświat rozwinął się z własnej przyczyny. Dla niego implikacja logicznej konieczności jest tym samym, co przypadkowe połączenie. A więc wszystko, z logicznej i przypadkowej konieczności, pochodzi z boskiej nieskończonej i wiecznej natury.
