George Berkeley (1685 – 1753) był doskonałym angielsko-irlandzkim filozofem wczesnej nowoczesności.
Jednym z jego pierwszych osiągnięć było rozwinięcie idealizmu, poglądu, według którego nie istnieje materialna substancja. Berkeley uważa, że rzeczywistość składa się wyłącznie z umysłów i ich idei, na przykład stołów i krzeseł, które są tylko ideami umysłu, obserwującego.
Jest on także znany z krytyki abstrakcji, którą uważa za iluzoryczną i niedostępną. Jego zdaniem w błędzie był Locke, który sugerował, że umysł znajduje cechy wspólne w każdym przedmiocie, i kreuje z nich nowe, abstrakcyjne idee.
Berkeley pokazuje, że jest to niemożliwe - na przykład, niemożliwe jest stworzenie abstrakcyjnej idei na temat ruchu, odrębną od ruszającego się ciała, które nie może iść, latać ani czołgać się. Podobnie nie możemy wyobrazić sobie abstrakcyjnej idei ciała, jako że musi to być albo biały, albo czarny, albo brunatny, albo krzywy, wysoki lub niski mężczyzna. Sprzeciwiając się ideom abstrakcyjnym, Berkeley sugerował, że możemy stworzyć ogólną ideę, która reprezentuje lub stanowi dla nas wszystkie pozostałe idee tego samego rodzaju. A więc chociażby idea "ruchu" będzie kojarzyła się nam z jakimkolwiek ciałem będącym w ruchu, niezależnie od tego, czy ono lata, biega, czy chodzi, idea ta będzie budziła właściwe skojarzenia.
