Immanuel Kant (1724–1804) był niemieckim filozofem, uważanym za jednego z najbardziej wpływowych myślicieli w Zachodniej filozofii. Miał on wpływ na rozwój metafizyki, epistemologii, etyki, estetyki, filozofii polityki i innych dziedzin.
O moralności
Kant twierdził, że moralność nie może pochodzić ze szczęścia czy przyjemności, bo są one subjektywne i mogą się różnić w zależności od doświadczenia. Status moralny powinien być wyznaczony przez naszą dobrą wolę i obowiązek, zakorzeniony w rozumie. Kant sformułował dwie zasady moralnego działania:
1) Uniwersalizacja - działać powinno się tylko w taki sposób, który mógłby być również uniwersalnie dopuszczalny. Na przykład kradzież jest złem, jako że nie możemy wyobrazić sobie świata, w którym ten akt mógłby zostać uniwersalny.
2) Ludzkość jako koniec sama w sobie - działanie w sposób, by myślące istoty nie mogły by być traktowane jako środek do celu. Wykorzystywanie kogoś jako środek do celu to traktowanie go jak narzędzia bez jego zgody i często takie postępowanie zawiera fałszywe obietnice, naruszenie wolności i własności innych, szkodę, i tak dalej.
O transcendentnym idealiźmie
Kant sugeruje, że nie możemy doświadczyć obiektów bez umiejętności przedstawienia ich w czasie i przestrzeni. A więc ponad empirycznym doświadczeniem nie może istnieć żadne doświadczenie przedmiotów, które możemy zrozumieć lub ocenić. W tym kontekście Kant często używał transcendencji, zaczynając od zrozumiałych aspektów doświadczenia i potem dedukując warunki, w których takie doświadczenie jest możliwe.
O estetycznej ocenie
Kant uważa, że ocena estetyki zawiera cztery kluczowe elementy:
1) Jest bezinteresowane, co znaczy, że odczuwamy przyjemność z czegoś, co uznajemy za piękne.
2) Jest uniwersalna, a więc częścią naszego osądu jest przekonanie, że inni się z nami zgodzą.
3) Jest subiektywna, co oznacza, że nie ma obiektywnych cech, które czynią przedmiot pięknym.
4) Nie daje wiedzy na temat przedmiotu, bo jest oparta na uczuciach na temat własności tego przedmiotu, a nie na własnościach samych w sobie. Jeśli mówię, że ten obraz jest piękny, nie podaję na jego temat żadnych informacji - nie jest to prawdą ani fałszem, jest to po prostu mój stosunek wobec tego przedmiotu.
