Søren Kierkegaard (1813 – 1855) był duńskim filozofem, teologiem, krytykiem literatury, poetą, którego prace miały spory wpływ na filozofię XX wieku., teologię, literaturę i psychologię. Znany jest także jako pierwszy filozof egzystencjalizmu, który zaproponował, że każda jednostka (nie religia czy społeczeństwo) jest odpowiedzialna w pełni za nadanie sensu życiu.
O wierze
Kierkegaard podkreślał, że posiadanie wiary jest tym samym, co posiadanie wątpliwości. Innymi słowy, mając prawdziwą wiarę w Boga należy także zauważyć, że w wierze tej są wątpliwości. Osoba, która wierzy w Boga bez cienia wątpliwości nie jest zwyczajnie reliijna, ale raczej łatwowierna, jako że wiara nie ma żadnej wartości bez zaangażowania osoby wierzącej w jej uzasadnienie. W związku z tym Kierkegaard podkreśla znaczenie jaźni, która musi opierać się na autorefleksji.
O lęku
Kierkegaard był pierwszym filozofem, który użył terminu angst do opisania intensywnego uczucia lęku i nieokreślonej obawy. Ten koncept został później wykorzystany w przez Heideggera, Nietzschego i Sartra w ich egzystencjalistycznej filozofii. Strach zawiera w sobie konceptualne znaczenie wolności wyboru, która jest dwustronna. Z jednej strony, strach jest domniemaniem winy. Kierkegaard podaje tu przykład Adama, którego strach wynika z dylematu, czy zjeść zakazany owoc, czy go nie zjeść. Miał on wolność wyboru, ale zjedzenie jabłka było grzechem. Z drugiej strony, strach informuje nas o wyborach i odpowiedzialnościach. A więc doświadczenie strachu daje nam refleksyjną świadomość naszej tożsamości i potencjału.
