Artystoteles był nauczycielem 13-letniego chłopca Aleksandra, który został później Aleksandrem Wielkim, któlem starożytnego greckiego królestwa Macedonia.
O szczęściu:
Dla Arystotelesa, etyczne życie to życie racjonalne. Powinno być one skupione wokół ostatecznego celu, jakim jest szczęście (eudaimonia). Eudaimonia nie wynika ani nie jest owocem pracy przez całe życie. Nie jest czymś, na co się czeka z utęsknieniem, jak emerytura, na której można wreszcie robić to, co się chce. Jest nią całe dorosłe życie, radosne i stabilne. Arystoteles sugerował, że eudaimonię można zrozumieć poprzez zrozumienie ludzkich funkcji. Na przykład jakość flecisty zależy od jego umiejętności dobrego grania. Zatem robienie czegoś dobrze jest jednoznaczne z robieniem tego zgodnie ze standardami wartości czy jakości. W tym przypadku możemy uznać ludzkie dobro jako dobro ducha, a nie ciała - tak jak zdrowie czy piękno. Ludzkie dobro nie jest też zewnętrzne, tak jak piądze, władza czy status. Niemniej jednak radość potrzebuje dóbr zewnętrznych, jako że nie jest możliwe czynienie dobra bez zasobów. Podsumowując, stan radości to czynienie dobra i dobre życie, zgodnie z cnotą.
O cnocie charakteru:
Cnota to siła i zdolność do działania. Cnotę zdobywa się przez praktykę, tak jak uczy się rzemiosła. Jest ona kwestią zwyczaju, oraz naszego uwarunkowania do czynienia dobra. Cnota charakteru utożsamiana jest z działaniami i uczuciami, w związku z czym nadmiar i niedobór uznane są za błąd. Innymi słowy, powinniśmy trenować nasze emocje tak, by były pozytywne w odpowiednim czasie, wobec odpowiednich osób, w odpowiedni sposób i wobec odpowiednich rzeczy. Cnota charakteru w tym wypadku dąży do umiarkowania. Na przykład kompletnybrak strachu, podobnie jak bycie przesadnie płochliwym, są złe, ale dobra jest umiarkowana forma poczucia strachu.
O przyczynowości:
Zdaniem Arystotelesa, są cztery rodzaje przyczyn:
1) Przyczynowość materialna, "to z czego", np. brąz, z którego zrobiona jest rzeźba
2) Przyczynowość formalna, "forma", "to, czym coś ma być", np. kształt rzeźby
3) Faktyczna przyczyna, "pierwotnege źródło zmiany". Na przykład prawdziwym powodem rzeźby z brązu jest jej twórca.
4) Ostateczna przyczyna, "dla którego zrobiona jest dana rzecz". W tym przypadku ostatecznym powodem powstania rzeźby z brązu jest estetyczna przyjemność.
O ostatecznych przyczynach i konieczności w naturze:
Filozofia przed Sokratesem tłumaczyła zjawiska poprzez redukowanie ich do ich treści. Arystoteles postępuje inaczej, uważając, że życie nie może być wyjaśnione w kategoriach materialnych. Próbuje on połączyć konieczność z materią. Na przykład jeśli ostatecznym celem ściany jest ochrona (forma), to z konieczności potrzebne są kamienie i drewno (materia). Ściana nie istnieje dlatego, że istnieją kamienie i drewno - ale po to, by dać schronienie i opiekę. To samo dotyczy wszystkiego, co służy jakiemuś celowi.
